नवकवी …..
दुर्मिळ तुझा केशसंभार असा,
लोंबल्या पायापर्यंत जटा,
सौंदर्याची ही ओळख खरी,
सांगतो मी नवकवी जरी ,
त्यात गालावर तीळ तुझ्या ,
ठेवी दूर वाईट नजरेला,
निसर्गानीच घेतली ही काळजी,
नजर कोणाची न लागो तुला
नवकवी …..
दुर्मिळ तुझा केशसंभार असा,
लोंबल्या पायापर्यंत जटा,
सौंदर्याची ही ओळख खरी,
सांगतो मी नवकवी जरी ,
त्यात गालावर तीळ तुझ्या ,
ठेवी दूर वाईट नजरेला,
निसर्गानीच घेतली ही काळजी,
नजर कोणाची न लागो तुला
लोहगडला जाउ जाउ अस करत करत बरेच रविवार नुसतेच येत आणि जात होते.
प्रत्येक वेळी प्रत्येकाची वेगळी कारण. होय नाही करत शेवटी मी आणि राजा दोघच जायच फिक्स केल.
तर आता नमनालाच जास्त तेल न घालता घ्या फोटू.
हा जाताना पायवाटेवरुन काढलेला फोटु.
हा जाताना दिसणारा विसापुर. अवाढव्य आहे हा किल्ला.
हा दिसतोय लोहगड. हा त्याचा डावीकडचा भाग. बुलंद किल्ला आहे एकदम.
हा उजवीकडचा भाग. त्यातील सगळ्यात उजवीकडचा गोल बुरुज म्हणजे विंचु काटा.
लोहगडाच्या पायथ्यापासुन दिसणारा विसापुर
गडाच्या दरवाजाच्या बाजुला असलेली गणेश मुर्ती.
बुलंद लोहगड
हाच तो ढासळलेला बुरुज.
मस्त आहे ना बांधणी त्या ढासळलेल्या बुरुजाचे काहि दगड दिसत आहेत पायर्यांवर.
मुख्य दरवाजातील नक्षी
पसरलेला विसापुर. लोहगडावरुन.
गडावरुन दिसणार धरणाच (बहुद्धा पवना धरण) बॅकवॉटर.
विंचुकाटा
विंचुकाट्यावरुन लोहगड असा दिसतो
सोळा कोनी तलाव. (नाना तलाव)
हल्ली गडावर बरच पब्लिक वाढलय. त्यामुळे कचरा देखील.
सबंध काय म्हणता राव, अर्धी फार झाली
चला उठा आवरा आता, गर्दी फार झाली
नोकरी, बिझनेस आणि इलेक्शन सुध्दा झाली
आपण उस्ताद कधी होणार, शागिर्दी फार झाली
निष्ठा, बायको आणि इस्टेट, दोन दोन प्रत्येकी
दोन्ही कशा व्हाईटला ठेवू, एखादी फार झाली
उद्योग करुन इतके जरी भिजलो पैशाच्या पावसात
झोप तेवढी येत नाही हो, सर्दी फार झाली
वर स्वर्गात पुण्य पाहिजे, नायतर तिकडे जागा नाय
जास्त काय करायला नको, आर्ती फार झाली..
बास हो बास….
बेवड्या देवाची दुनिया बुडणार, वर्दी फार झाली
चला उठा आवरा आता, गर्दी फार झाली..
कीतीही सुदर मुलगी दीसली तरी,
तीची स्तुती करुन तीला
हरबरयाच्या झाडावर चढ्वायला
आम्हाला कधी जमलेच नाही
म्हणुन आम्हाला प्रेम करायला अजुन जमलेच नाही
कोणाच्या मागे शीट्ट्यामारत फीरण
आमच्या तत्वात कधी बसलेच नाही
म्हणुन आम्हाला प्रेम करायला अजुन जमलेच नाही
कोणी जर आवड्लीच तर
स्वतः हुन गप्पांना सुरवात करायला
आम्हाला कधी जमलेच नाही
म्हणुन आम्हाला प्रेम करायला अजुन जमलेच नाही
दुसरयाचे वीचार ऎकत असतांना
आपले वीचार मांडण्याचि संधी
आम्हाला कधी साधताच आली नाही
म्हणुन आम्हाला प्रेम करायला अजुन जमलेच नाही
कधी हीमत करुन कोणाला जर वीचारलेच
तर मी तुला त्या द्रुषटीनीकधी बघीतलेच नाही
या व्यतीरीक्त दुसरे काही आम्हाला ऎकायलाच मीळाले नाही
म्हणुन आम्हाला प्रेम करायला अजुन जमलेच नाही
प्रेमात नाहीचा अर्थ हो असतो
हे गणीत आम्हाल कधी समजलेच नाही
म्हणुन आम्हाला प्रेम करायला अजुन जमलेच नाही
फुलपाखरा प्रमाणे आम्ही ही
बरयाच सुदर फुलां मधे वाव्ररत होतो
पण जाउन बसन्यासारखे फुल
अजुन आम्हाला दीसलेच नाही
म्हणुन आम्हाला प्रेम करायला अजुन जम
सहज एक दिवस विचारल तिला
सखे मी तुला काय आणु ?
थोडीशी फुल,थोडेसे मोती
आणि चांदण आण ओंजळ्भरून
मनात म्हणालो स्वतालाच
प्रेम भलतच महाग असत
जमल तर वार्याची झुळुक
नाहीतर जाळणारी आग असत
ओंजळभरून फुल
एक दिवस तिला नेउन दिली
काय सांगू आनंदाने
सखी मझी हरकून गेली
आज फुल दिली
उद्या मोती देइल
ओंजळ्भरून चांदण
माझ्यासाठी घेउन येइल
शेवटी एक दिवस सांगितल तिला
चांदण तर खूप दूर आहे
मी तुला मोतीही देउ शकत नाही
तुझी एवढीशी इच्छा माझ्याकडून
पूर्ण होउ शकत नाही
क्षणभराच्या शांततेनंतर
सार आभाळ भरून आल
माझ चांदण माझ्या समोर
रीमझीम रीमझीम बरसून गेल
किती रे वेडा आहेस तू
प्रेम कधी काही मागत का?
प्रेमाला प्रेमाशिवाय
दुसर कधीकाही लागत का?
स्वतालाच विसरून स्वतालाच
प्रेम म्हणजे देण असत
आयुष्याला सुरात बांधेल
प्रेम अस गाण असत
मोती काय चांदण काय
प्रेम कधी कोणी मोजत का?
चंद्र समोर असताना
कोणी चांदण शोधत का?
दुग्धजल अभिषेक
कुंकुमटिळा रेखिते
दुर्वा अन् जास्वंदास
भक्तिपूर्वक वाहते
दीपज्योती उजळोनि
मनास उजाळा देते
धुप दावुनि ओम्कारा
तुज प्रेमे आळविते
माझी साधी भावपूजा
तुज चरणी अर्पिते
नको अव्हेरुस आता
धर्मबंधु विनविते
अडगळीच्या खोलीमधलं
दप्तर आजही जेव्हा दिसतं |
मन पुन्हा तरूण होऊन
बाकांवरती जाऊन बसतं ||
प्रार्थनेचा शब्द अन शब्द
माझ्या कानामध्ये घुमतो |
गोल करून डबा खायला
मग आठवणींचा मेळा जमतो ||
या सगळ्यात लाल खुणांनी
गच्च भरलेली माझी वही |
अपूर्णचा शेरा आणि
बाई तुमची शिल्लक सही ||
रोजच्या अगदी त्याच चुका
आणि हातांवरले व्रण |
वहीत घट्ट मिटून घेतलेत
आयुष्यातले कोवळे क्षण ||
पण या सगळ्या शिदोरीवरंच
बाई आता रोज जगतो |
चुकलोच कधी तर तुमच्यासारखं
स्वतःलाच रागवून बघतो ||
इवल्याश्या या रोपट्याची
तुम्ही इतकी वाढ केली आहे |
...
मैत्री म्हणजे मायेची साठवण..........
मनाने मनाला दिलेली
प्रेमाची आठवण.............
हा धागा निट जपायचा असतो..........
तो कधी विसरायचा नसतो............
कारण ही नाती तुट्त नाहित..........
ती आपोआप मिटून जातात............
जशी बोटावर रंग ठेवून
रात्री माझ्या बागेत ,
पुन्हा मुक्यानेच होइल संभाषण आ
जाताना मात्र नको विचारूस
ने मजसी ने परत मातृभूमीला सागरा प्राण तळमळला, सागरा
भूमातेच्या चरणतला तुज धूता मी नित्य पाहिला होता
मज वदलासी अन्य देशी चल जाऊ सॄष्टिची विविधता चल पाहू
त़इं जननीहृद विरहशंकितहि झाले परि तुवां वचन तिज दिधले
मार्गज्ञ स्वये मीच पॄष्ठि वाहीन त्वरित या परत आणीन
विश्वसलो या तव वचनी मी जगद्नुभवयोगे बनुनी मी
तव अधिक शक्ती उद्धरणी मी ये़ईन त्वरे कथूनि सोडले तिजला सागरा प्राण तळमळला, सागरा
शुक पंजरी वा हरिण शिरावा पाशी ही फ़सगत झाली तैशी
भूविरह कसा सतत साहु या पुढती दशदिशा तेजोमय होती
गुण सुमने वेचियली मी या भावे की तिने सुगंधा घ्यावे
जरि उध्दरणी , व्यय ना तीच्या हो साचा हा व्यर्थ भार विद्येचा
ती आम्रव्रॄक्षवत्सलता , रे नवकुसुमयुता त्या सुलता रे
तो बाल गुलाबहि आता, रे फ़ुलबाग मला हाय, पारखा झाला सागरा प्राण तळमळला, सागरा
नभि नक्षत्रे बहुत, एक परि प्यारा मज भरत भूमिचा तारा
प्रासाद इथे भव्य , परी मज भारी आ़ईची झोपडी प्यारी
तिजवीण नको राज्य, मज प्रिय साचा वनवास तिच्या जरी वनिचा
भुलविणे व्यर्थ हे आता, रे बहू जिवलग गमते चित्ता, रे
तुज सरिस्पते जी सरिता, रे त्वदविरहाची शपथघालितो तुजला सागरा प्राणप्र
या फ़ेनमिषें हससि निर्दया कैसा का वचन भंगिसी ऎसा?
त्वत्स्वामित्वा सांप्रत जी मिरवीते भिउनि का आंग्लभूमी ते
मन्मातेला अबला म्हणुनि फ़सविसी मज विवासनाते देशी
तरि आंग्लभूमी भयभीता रे, अबला ना माझी ही माता रे,
कथिल हे अगस्तिस आता रे, जो आचमनी एक क्षणी तुज प्याला
सागरा प्राण तळमळला, सागरा
गीत : स्वातंत्र्यवीर सावरकर
संगीत : पं. हॄदयनाथ मंगेशकर
स्वर : मंगेशकर बंधू – भगिनी
“अग्गोबाई-ढग्गोबाई” या अल्बममधल्या “दूर देशी गेला बाबा” या स्वतःच्याच गाण्याला उत्तर म्हणून वडीलांच्या भूमिकेतून “दमलेल्या बापाची ही कहाणी तुला” हे गाणं संदीपनी नुकतंच लिहीलेलं आहे. “आयुष्यावर बोलू काही” च्या ५०० व्या भागात संदीप-सलीलनी हे गाणं पहिल्यांदा सादर केलं:
(सलीलचा आवाज) पद्य:
कोमेजून निजलेली एक परी राणी
उतरले तोंड,डोळा सुकलेले पाणी
रोजचेच आहे सारे काही आज नाही
माफी कशी मागू पोरी मला तोंड नाही
झोपेतच घेतो तुला आज मी कुशीत
निजेतच तरी पण येशील खुशीत
सांगायाचे आहे माझ्या सानुल्या फुला
दमलेल्या बापाची ही कहाणी तुला….
ना ना ना ना ना.. ना ना ना ना ना….
आटपाट नगरात गर्दी होती भारी
घामाघूम राजा तरी लोकलची वारी
रोज सकाळीच राजा निघताना बोले
गोष्ट सांगायाचे काल राहूनिया गेले
जमलेच नाही काल येणे मला जरी
आज परि येणार मी वेळेतच घरी
स्वप्नातल्या गावामध्ये मारू बघ खेळी
खर्याखुर्या परीसाठी गोष्टीतली परी
मांडीन मी थकलेल्या हातांचा झुला
दमलेल्या बापाची ही कहाणी तुला….
ना ना ना ना ना.. ना ना ना ना ना….
(संदीपचा आवाज) गद्य:
ऑफिसात उशीरा मी असतो बसून
भंडावले डोके गेले कामात बुडून
तास-तास जातो खाल मानेने निघून
एक-एक दिवा जातो हळूच विझून
अशा वेळी काय सांगू काय-काय वाटे
आठवासोबत पाणी डोळ्यांतून दाटे
वाटते की उठूनिया तुझ्या पास यावे
तुझ्यासाठी मी पुन्हा लहानगे व्हावे
उगाचच रूसावे नि भांडावे तुझ्याशी
चिमुकले खेळ काही मांडावे तुझ्याशी
(सलीलचा आवाज) पद्य:
उधळत खिदळत बोलशील काही
बघताना भान मला उरणार नाही
हसूनिया उगाचच ओरडेल काही
दुरूनच आपल्याला बघणारी आई
तरीसुद्धा दोघेजण दंगा मांडू असा
क्षणा-क्षणावर ठेवू खोडकर ठसा
सांगायाची आहे माझ्या सानुल्या फुला
दमलेल्या बापाची ही कहाणी तुला….
ना ना ना ना ना.. ना ना ना ना ना…
(संदीपचा आवाज) गद्य:
दमल्या पायाने जेव्हा येईल जांभई
मऊ-मऊ दूध भात भरवेल आई
गोष्ट ऐकायला मग येशील ना अशी
सावरीच्या उशीहून मऊ माझी कुशी
(सलीलचा आवाज) पद्य:
कुशी माझी सांगताहे ऐक बाळा काही
सदोदित जरी का मी तुझ्या पास नाही
जेवू खाऊ नाहू माखू घालतो ना तुला
आईपरी वेणी फणी करतो ना तुला
तुझ्यासाठी आईपरी बाबासुद्धा खुळा
तोही कधी गुपचूप रडतो रे बाळा
सांगायाची आहे माझ्या सानुल्या फुला
दमलेल्या बापाची या कहाणी तुला….
ना ना ना ना ना.. ना ना ना ना ना….
(संदीपचा आवाज) गद्य:
बोळक्यामध्ये लुकलुकलेला तुझा पहिला दात
आणि पहिल्यांदाच घेतलास जेव्हा तोंडी मऊ भात
आई म्हणण्याआधीसुद्धा म्हणली होतीस बाबा
रांगत रांगत घेतलास जेव्हा घराचा तू ताबा
लुटू-लुटू उभं रहात टाकलंस पाऊल पहिलं
दूरचं पहात राहिलो फक्त,जवळ पहायचंच राहिलं
(सलीलचा आवाज) पद्य:
असा गेलो आहे बाळा पुरा अडकून
हल्ली तुला झोपेतच पहातो दुरून
असा कसा बाबा देव लेकराला देतो
लवकर जातो आणि उशीरानं येतो
बालपण गेले तुझे-तुझे निसटून
उरे काय तुझ्या-माझ्या ओंजळीमधून
जरी येते ओठी तुझ्या माझ्यासाठी हसे
नजरेत तुझ्या काही अनोळखी दिसे
तुझ्या जगातून बाबा हरवेल का गं
मोठेपणी बाबा तुला आठवेल का गं
सासुराला जाता-जाता उंबरठ्यामध्ये
बाबासाठी येईल का पाणी डोळ्यामध्ये
ना ना ना ना ना.. ना ना ना ना ना….
- संदीप खरे